Burn-out

We staan aan een nieuw schooljaar, 3 jaar geleden op 1 september gaf ik mijn ontslag in het psychiatrische ziekenhuis waar ik als therapeut 10 jaar met hart en ziel werkte! Mijn cliënten waren degene waarvoor ik door het vuur ging! Zij verdienden iemand die in hen geloofde, iemand die voor hen streefde, vond ik, ze hadden niet veel liefde gekregen.

Een plek waarop ik de eerste week werken van zei: “Dit is niets voor mij, ik zal hier veel over mijn grenzen moeten gaan. Maar ik was te onzeker om verder te solliciteren. Eindelijk geloofde iemand in mij.” Regels waar ik niet mee kon leven, ik ben soft en tegen teveel regels, als je mij een beetje kent. Nu ja ik leerde ook op school dat veel regels vaak geen nut hebben, en opeens was het werkveld niet wat ik op school als ideaal had geleerd. Ook denk je dat jij misschien verandering in kan brengen.

En toch deed ik het, 10 jaar ging ik over mijn grenzen, liet ik over mijn grenzen gaan, voelde ik mijn lijf niet, mijn lijf die me zoveel signalen gaf.

En dan ben je therapeut hé, iemand veronderstelt veel zelfkennis te hebben (wat ik heb kwa trauma, zelfwerk, emoties voelen,...). Maar in die tijd leerden we op school niet over burn-out, over zelfzorg. Dus ik zag het niet wat mijn lijf mij zei. Ik nam het als normaal aan als jonge moeder dat je vaak ziek en oververmoeid bent. (Lees dit is het echt niet!)

Mensen in de zorg, en ik zal het onderwijs er maar bijnemen (want daar stond ik ook een jaar, na die eerste september 3 jaar geleden) en wss op veel andere sectoren.Mensen die graag zorgen, die veel geven, vergeten vaak de belangrijkste persoon die er is. Zichzelf. Reken daar de hoge werkdruk bij.

Mensen die met hart en ziel op de werkvloer staan, vaak overgoten met een laagje perfectionisme, harde werkers, mensen die zich verantwoordelijk voelen, gevoelige mensen, denkers, conflictvermijders, ...

Dit zijn de mensen die het vaakst getroffen worden door burn-out. Mensen die vaak veel van zichzelf geven, op alle levensdomeinen.

Op school leren we ook met ons hoofd vanalles, maar ons voelen, ons lijf wordt vaak vergeten. 

Het zijn dus vaak de hardste werkers, de mensen die zich het meest geven die heel gevoelig zijn voor burn-out. Te vaak wordt dit nog gezien als zwak (vooral door onszelf, degene die het meemaakt) en wordt er nog te weinig over gesproken, dus nu doe ik het.

Deze mensen zijn heel belangrijk op de werkvloer, want die geven werkgevers signalen dat het anders zal moeten, meer mensgericht.

Nu, ik had dus ook niet door dat mijn lijf me signalen gaf, want ik ben in een denkende wereld opgegroeid, ik hou van redeneren, ook al ben ik heel gevoelig (ik liet dat er vaak niet zijn, want daar kreeg ik nooit complimenten over, integendeel het mocht er vaak niet zijn).Mijn verhaal:

Eind 2016 beslisten we om het rustiger aan te doen en eens een jaar niets nieuws te doen in 2017. Omdat we dachten dat we ons leven te vol staken (wat achteraf ook wel klopt). 

Net voor kerst 2016: een tragisch ongeval op het werk met 1 van de cliënten, met de dood als gevolg. Ik besliste mijn (hoognodige) verlof in te trekken en mij te smijten voor de persoon zijn begrafenis, de andere cliënten, de collega’s die in minimum stonden.

Januari 2017:

Het begon met sinus ontstekingen, altijd koortsblaren, een auto-ongeval (ze reden in mijn poep). Nog 3 geliefden die stierven. Mijn nek bleef pijn doen, mijn enkel zwichtte constant om. Ik bleef ziek worden. Ik bleef naar de kiné gaan voor vanalles.

Ik zag al deze tekenen niet, vond het allemaal niet zo erg. Het ging wel beteren. Ik was om de zoveel tijd een paar dagen ziek thuis. Maar vanaf dat  beter ging, ging ik weer werken, met kinderen word je namelijk snel ziek en vaak moe (zeggen ze…)Toen viel ik in mei 2017 weeral ziek uit.

Dankzij mijn vriendinnen die voor de zoveelste keer zeiden zeiden: “Ine dit klopt niet meer, zoals jij u niet goed voelt. Jij moet nu voor langere tijd thuisblijven.”

Dankzij mijn huisdokter die zei: “Ine zo ken ik je niet.”

Dankzij hen durfde ik op pauze drukken, durfde ik eindelijk toegeven dat ik ferm over mijn grenzen geweest was. Ik had anderen nodig die me dit zeiden, zelf besefte ik het maar amper dat mijn lijf aan het nee zeggen was. Ik deed mijn werk namelijk heel graag. Dankzij hen durfde ik mijn lijf voelen en rusten, eindelijk rust en tijd nemen. Van Burn-out sprak toen nog niemand. Ook ik niet.

Door die rust even te nemen sprak ik op een dag op reis (net na maand ziekte gingen we op reis) in juni deze boodschap uit aan mijn man: “Ik wil graag ooit zelf tuintherapie geven, op mijzelf.” 

We zochten niet, maar kwam wel op ons pad: de bollewerkstraat 86 in Drongen (nu gekend als thuis en thof). Ons rustige jaar, die nooit rustig is geweest, deden we toch iets nieuws: een tuin met huis erbij kopen. En een ander verkopen..

Ik was nog niet volledig hersteld en ging toch terug werken. Zomer is altijd leuk, ik had weer wat energie extra door een droom te vinden.

Op het werk werd ik ondertussen niet blijer. Er kwam een collega die constant over mijn grenzen ging, waarvan ik vaak moest wenen. Niet meer mijzelf mocht en kon zijn. Ik nam steeds meer verantwoordelijkheden op, want ik moest zorgen dat alles goed liep. Wie zou anders voor onze cliënten zorgen? Ik had namelijk de afdeling helpen oprichten en wou dat alles goed bleef gaan: met een mooie warme visie (niet koud en streng).

Ik bleef volhouden want ik kon aftellen, hij ging weg na einde zwangerschapsverlofvervanging. Dus ik hield mijn mond, telde af, zette door, hield vol, tot het wel weer beter ging worden. Het was mijn favoriete job namelijk. Ik gaf zelf zoveel mogelijk aan de cliënten, om zijn gedrag te compenseren..

Dat doen mensen, denken dat het beter zal worden, als je op reis gaat, als die weg zou zijn, als je wat meer rust ‘s avonds als,.... 

Ik nam nog maand ouderschapsverlof om in ons huis te werken, beetje rustig aan te doen, want ik dacht dat anders niet zou lukken met mijn lage energie: de verhuis (ik had al iets geleerd).

Tot de dag er werd beslist dat hij mocht blijven en al mijn energie uit mij sloop. Ik was een vod. Ik kon dat niet aan. Wat had ik spijt dat ik had volgehouden, mijn mond had gehouden, over mijn grenzen had laten gaan, zelf erover was geweest.

Jan 2018 

Toen ging het niet meer. Ik kon me niet meer opladen. Mijn gezicht bleef tintelen, was een beetje verlamd. Toen zei mijn huisarts: “Nu blijf je voor lange tijd thuis, anders krijg je hele zware langdurige gevolgen, kan je niet meer uit je bed zelfs. Je moet rusten en een therapeut zoeken, vooral rusten, niets meer forceren.’

Ik had dit net zien gebeuren bij mijn schoonzus en beste vriendin, dus toen vielen mijn oogkleppen af. Ik wou dit niet, ik wou weer zijn zoals vroeger: Gek, vol energie, een tijger,.. (Disclaimer, ik ben dat nooit meer geworden, net goed in feite.)

Vanaf toen ben ik stapje voor stapje nieuwe gewoontes beginnen maken: mediteren, naar mijn lijf beginnen luisteren, contact met mijn lijf durven maken ook, geen pil meer nemen, keuzes leren en durven maken voor mijzelf en mijn gezin, in functie van mijn dromen, tijd durven nemen, geld verzamelen niet meer zo belangrijk beginnen vinden, leren nee zeggen, durven hulp vragen, schrijven, extra opleidingen gevolgd over de zaken waar ik nog niets over leerde en wist dat ik dat miste als mens, als therapeut, als mama, mijn wilde zelf durven leren zijn, mijn gevoelens eindelijk belangrijk beginnen vinden,... Van mezelf leren houden, dat ook.En ik ben er nog steeds mee bezig, ik studeer nog bij, volg nog dingen om gezondes keuzes te maken, struggle nog soms met mijn wilde zelf, leer nog iedere dag bij. Van mijn leven, van cliënten, kinderen, van mijn lijf, mijn gevoel…

JIJ:

Ik schrijf dit verhaal, omdat jij er iets aan zou hebben, als je er iets van herkend: durf aub op tijd (vroeger dan mij en velen met mij) op pauze te drukken. 

Je ziet dat bij mij een heel proces was, die vaak heel lang aansleept, dat is bij de meeste mensen met burn-out zo. Je gaat langdurig over je grens. We kunnen net iets eerder onze signalen herkennen. Als we erover durven praten, als het taboe nog iets minder wordt. Erkennen is de belangrijkste stap in het begin van genezingsproces van burn-out. Want dan pas durf je niet meer te moeten.

Ieder verhaal is anders, dat weet ik wel, mijn is maar eentje van de zovelen, ik heb ook niet de waarheid in pacht. Ik kan enkel vanuit mijzelf (en ondertussen ook wel een beetje als ervaren therapeut die mensen met burn-out begeleidt) spreken.

We hoeven onszelf niet als zwak zien bij een burn-out, het is net een teken dat je een harde en goede werker bent. Maar je bent meer dan dat, meer waard dan dat.

Indien je zelf dingen herkent in mijn verhaal en het eens wil testen: kan je hier de BAT downloaden en invullen.

Dat is een tool om je burn-out risico in te schatten, gemaakt aan de KU Leuven. Ik wil hem voor jou bereken, stuur het terug, dan bespreken we samen de resultaten.

Je kan ook steeds een therapeut/psycholoog onder de arm nemen, je huisarts raadplegen. 

Durf dit op tijd doen, is mijn grootste raad.

Jij bent namelijk de belangrijkste persoon om voor te zorgen, durf dit ook doen, zie jezelf als goed genoeg om voor te zorgen. Om jezelf goed te voelen, met meer energie.

Liefs

Ine