Ik geef mijzelf 20 op 20
Ik geef mijzelf 20 op 20
Deze wijze woorden zijn niet mijn woorden, wel die van mijn 8 jarige dochter Romi.
De eerste gedachte die bij me opkwam toen ze mij vertelde hoeveel ze zichzelf had gegeven voor haar eerste spreekbeurt was: “Euh niets kan toch perfect zijn? Dus aub kleine meid, je hoeft geen dikke nek te krijgen. Geef dan gewoon 19.5 das ook goed. Je hoeft geen 20 op 20 te hebben om het goed te doen.”
Hoe zou jij reageren?
Opeens voelde mijn lijf niet ok, had ik weerstand tegen die gedachten, naar mijn wijze en nu zelfzeker kind (wat vaak anders is). Ze waren niet passend voor mij.
Ik die als therapeut iedere dag aan mensen vraag om zichzelf graag te zien, om zichzelf goed genoeg te vinden. Die vaak zelf mediteer op zelfcompassie, die dit anderen aanleer. Zou nu aan mijn wijze dochter zeggen dat ze zichzelf géén 20 op 20 mag geven?
De gedachten die ik eerst had, waren de dingen die ikzelf altijd had gehoord van volwassenen, leerkrachten, onze (West-vlaamse ?) cultuur.
Ze waren me met de paplepel ingebracht. Het waren niet mijn overtuigingen dat ze dat niet mocht, dat ze een dikke nek zou krijgen.
Het gevaar:
Ikzelf zou mijzelf trouwens nooit geen 20 op 20 hebben durven gegeven, want mijn perfectionistische kant, was altijd te streng voor mijzelf: “ Ik had dat beter kunnen doen en dit mooier kunnen zeggen, een 14 is goed genoeg.” Ik scoorde mijzelf tijdens al mijn stages in de psychiatrie altijd minder dan mijn stagementoren en lectoren. Die zeiden dat dit een mooie eigenschap was, dat ik open stond voor groei altijd en mijzelf niet teveel gaf, het mocht zelf meer. Misschien had ik toen al moeten horen: “Let op Ine, je mag jezelf hoger scoren want als het voor jou niet goed genoeg is (wat voor ons wel is), zal er gevaar dreigen voor een burn-out, voor wankelen door je perfectionisme.”
Gedachten - de mijne of niet?
Terug naar mijn ingelepelde gedachten: veel van onze gedachten zijn niet de juiste leer ik hier ook vaak aan mensen (wetenschappelijk bewezen). Het zijn slechts gedachten, en bevatten niet altijd de waarheid. Door naar je gedachten te leren kijken (ik leerde dat door mindfulness en geef dat ook zo door) zie je wat ze met je doen, voel je ook je lijf en emoties reageren.
In het boek ongetemd leven van Glennon Doyle lees je de invloed van anderen op onze gedachten (leestip, indien je nog niet las).
Toen ik voelde en incheckte bij mijzelf, zag ik pas hoe wijs mijn dochters 20 op 20 is.
Want hoe vaak scoor je jezelf te weinig? Hoe vaak hebben we geleerd niet (al te veel) te mogen pochen over wat we wel goed kunnen? Hoe vaak ben je te kritisch op jezelf? HOE VAAK ZEG JE DAT JE IETS GOED DEED? Hoe vaak vinden we wat we kunnen maar normaal? Hoe vaak ben je dankbaar voor iets in jezelf?
Die 20 op 20 was ze waard:
Ze had echt haar best gedaan op voorhand, we hadden samen geoefend, ze kon niet meer gedaan hebben. Ze is een babbelaar, dat is haar kracht, dat mag ze inzien. Dus hoe de spreekbeurt ook was, haar inspanningen waren goed genoeg en dat verdient mooie punten, wat het resultaat ook is, ze mag die pluimen in haar gat steken.
DAT MAG JIJ OOK.
Ze vertelde me dat ze van de juf 19 had gekregen, en dat ze in het begin van de spreekbeurt de gedachte had: “ Zal ik wel genoeg punten hebben?” Dus ze erkende haar eigen kritische stem. Ze heeft die dus ook. “Daarna,” zei ze: “ vond ik het super leuk en was ik vergeten aan punten te denken en ging het goed.
Dit leerde ik van haar: “ Als je u best goed genoeg doet en je amuseert, ben je goed genoeg. En die goed genoeg kan evengoed een 20 zijn ipv een 14.
En jij hoeveel punten zal jij jezelf de volgende keer geven? Al gaat het niet om punten, dat weet je wel. Het gaat om wat erachter zit.
Wees lief voor jezelf, jij verdient dat.
Lukt je dat nog niet? Ik kan je dat leren, net zoals ik mijn dochter leer niet kritisch zijn, haarzelf graag te zien, te voelen wat er speelt, dankbaar te zijn voor wat ze kan. Welkom, dit alles Leer ik je dat graag, tijdens therapie (klik hier), of een vrouwen vuur.
Schrijf je nu in als het je raakt, durf de stap te zetten. Laat het niet zover komen als mij, door pas laat te zien hoe streng ik voor mijzelf (en mijn werkomgeving) was en zo een burn-out kreeg.
Liefs
Ine,
Vandaag scoor ik toch een dikke 19 voor dit blog!
Vanaf volgende week volg ik de opleiding tot compassie trainer, om nog beter met dit thema aan de slag te kunnen samen met jou. Wat kijk ik ernaar uit. Daarna ook een 20? Ik denk het niet, want groeien en bijleren vind ik nog altijd zalig en punten niet belangrijk, als ik mijzelf maar graag genoeg zie. Want wat is het zoveel leven makkelijker om te dragen nu ik al die inzichten heb.
